Η ιδεολογική αντίστιξη Αριστεράς–Δεξιάς κυριαρχεί στο Ευρωπαικό στερέωμα και με βάση αυτήν τοποθετούνται κόμματα, πολιτικές δυνάμεις και πολίτες σε ολόκληρη τη σύγχρονη πολιτική ιστορία. Ταυτόχρονα, όμως, μία από τις μεγαλύτερες αδυναμίες του σύγχρονου ψηφοφόρου είναι να κατανοήσει ουσιαστικά τις έννοιες της Δεξιάς και της Αριστεράς, αλλά και να αποσαφηνίσει τις πολιτικές διαφορές και τις ποικίλες ιδεολογικές αποχρώσεις. Κομμουνισμός, Ακροαριστερά, Αριστερά, Κεντροαριστερά, Κέντρο, Κεντροδεξιά, Φιλελεύθεροι, Πράσινοι, Δεξιά, Ακροδεξιά, και πλείστες άλλες τοποθετήσεις σε σχέση με τον άξονα Αριστερά–Δεξιά εντείνουν τη θολούρα των πολιτών, οι οποίοι αδυνατούν να κατανοήσουν τις ουσιαστικές διαφορές.

Σε κάθε στρατόπεδο, είτε της Δεξιάς είτε της Αριστεράς, τα άτομα έχουν ιδεολογικά τείχη εντός των οποίων οφείλει να κινείται η σκέψη τους και να εκφράζονται οι ιδέες τους. Οι ιδέες που δεν συνάδουν με τα ιδεολογικοπολιτικά όρια αυτών των πλαισίων εξοβελίζονται ως νόθες και υπονομευτικές, ακόμη και εάν έχουν την αναμφισβήτητη δύναμη του ορθού λόγου και της τεκμηρίωσης. Πρώτιστη σημασία στο υφιστάμενο πολιτικό πεδίο δεν έχει «το τι λες», αλλά η ταμπέλα, εάν δηλαδή είσαι Αριστερός ή Δεξιός, οπότε και κρίνεσαι βάσει αυτής της αντίληψης και όχι επί της ουσίας των ιδεών.

Τα κοινωνικοοικονομικά αδιέξοδα, όμως, εντείνονται τελικά, όταν οι πολιτικές δυνάμεις, είτε Δεξιές είτε Αριστερές, ερχόμενες να ασκήσουν τη διακυβέρνηση των λαών τους βρίσκονται ανέτοιμες μπροστά στα πραγματικά πολιτικά ερωτήματα, τα οποία αφορούν τη δημοκρατική διακυβέρνηση, το κράτος Δικαίου και τη λειτουργία του οικονομικού συστήματος, φανερώνοντας ταυτόχρονα το διαχρονικό, αέναο και ιστορικό διακύβευμα για τον άνθρωπο και τις κοινωνίες, το οποίο συμπυκνώνεται στο δίλημμα: Δημοκρατικές Μεταρρυθμίσεις και Πρόοδος ή, στον αντίποδα, Συντηρητική Αδράνεια, η οποία οδηγεί στον μαρασμό της Δημοκρατικής λειτουργίας και την ενίσχυση της Ολιγαρχίας;