Συγκέντρωσα σ’ αυτόν τον τόμο μεγάλο μέρος των ποιημάτων μου. Δεν ξεχωρίζω παρά μόνο τυπικά την ποίηση απ’ την πεζογραφία μου. Δεν θεωρώ την ποίηση «ανώτερη» από τις άλλες τέχνες. Γράφοντας έργα λογοτεχνικά είχα συγχρόνως δύο στόχους, έναν καθαρά λογοτεχνικό –αισθητική φροντίδα του λόγου κτλ.– και έναν ανθρωπιστικό. Από παιδί στρατεύτηκα στην υπόθεση της δικαιοσύνης,
και δεν αποστρατεύτηκα ποτέ. Στην έκφραση, το ιδεώδες μου ήταν εξ αρχής το επίγραμμα: Λιτότητα, συμπύκνωση. Η γλώσσα και η ατμόσφαιρα ανάλογα με τους καιρούς που περιγράφω. Στον στοχασμό οδηγήθηκα απ’ τα βιώματά μου. Γι’ αυτό και στην λογοτεχνία μου επιδίωξα να δείξω πώς βγαίνει η σκέψη απ’ το βίωμα. Νιώθοντας λογοτέχνης όσο και στοχαστής, προσπάθησα να συνδυάσω αυτά τα δυο σε διάφορες αναλογίες, ακολουθώντας τους αρχαίους κλασικούς, αλλά και αρκετούς νεότερους.