Από την περίοδο της παρρησίας στα ομηρικά έπη έως τους χρόνους του θάρρους της γνώμης στην εκκλησία του Δήμου, ο Λόγος (ως άρνηση της σιωπής) ήταν το χαρακτηριστικό του ελεύθερου φρονήματος. Η σιωπή, όμως, αργότερα αξιολογήθηκε κι ως τ’ αντίθετο της ασύνετης κι άχρηστης φλυαρίας ή ως έκπληξη μπροστά σ’ αυτό που εκτυλίσσεται ως θαύμα και τιτλοφορείται Κόσμος.
Η σιωπή μερικές φορές συνοδεύει την ταλάντωση ανάμεσα στην οδύνη και την ευφορία. Άλλοτε αντικαθιστά τον Λόγο, του οποίου η εκφορά είναι αδύνατη. Και συχνά συντροφεύει την αμηχανία μπροστά στο δέος του κάλλους.
