… Ναι! Ή­ταν κά­που το 2015, ό­ταν θέ­λησα, μέσω του fb, να α­να­φέρω κάτι σχε­τικά με την «α­λή­θεια», ό­πως εγώ την εν­νοώ. Ότι σ’ α­φή­νει μόνο και ότι α­πο­τε­λεί την αρχή για να δο­κι­μά­σεις ση­μαν­τι­κές κοι­νω­νι­κές α­ξίες και αρ­χές του πε­ρι­βάλ­λον­τός σου, α­κόμα και του πιο στε­νού. Για να υ­πο­γραμ­μίσω ότι πρό­κει­ται για προ­σω­πική δι­α­τύ­πωση και εμ­πει­ρία, για ά­μεση και οι­κεία ε­πι­κοι­νω­νία χρη­σι­μο­ποί­ησα το ρήμα «Ξέ­ρεις…».

Έτσι ξε­κί­νησε! Η α­πή­χηση υ­πήρξε α­θρόα, εν­θαρ­ρυν­τική και ω­θη­τική! Στην αρχή σκέ­φτηκα ότι θα ή­ταν δύ­σκολο να έ­φθανα τον α­ρι­θμό των 50, αλλά ποτέ δεν πε­ρί­μενα να έ­φθα­ναν τον α­ρι­θμό των 300! Όχι! Ποτέ δεν κά­θισα ώ­ρες σκε­πτό­με­νος πώς θα δι­α­τυ­πώσω αυτό που σκε­φτό­μουν. Κα­θετί εί­ναι πη­γαίο και ζων­τανό. Τί­ποτε ό­μως που δεν εκ­φρά­ζει κάτι ου­σι­α­στικό δεν συμ­πε­ρι­λή­φθηκε εδώ.

Τι εί­ναι;! Μια συμ­πυ­κνω­μένη δη­μι­ουρ­γική σκέψη, που α­φορά την προ­σω­πική εμ­πει­ρία, κρί­σεις, συ­ναι­σθή­ματα, προσ­δο­κίες, ε­πε­ξερ­γα­σμέ­νες εμ­πει­ρίες άλ­λων. Ένα πρα­γμα­τικό ερ­γα­στήρι σκέ­ψης, με ση­μείο α­να­φο­ράς την κα­θη­με­ρι­νό­τητα, που γε­νι­κεύει ξε­κι­νών­τας συ­χνά από το συγ­κε­κρι­μένο, το ει­δικό… Δεν συμ­βαί­νει α­κρι­βώς ό­πως στη λο­γο­τε­χνία, αλλά ό­πως στη φι­λο­σο­φία! Κοινό χα­ρα­κτη­ρι­στικό η δι­α­χρο­νι­κό­τητα των α­ξιών.

Η κα­τά­ταξη που προ­κύ­πτει στο πε­ρι­ε­χό­μενο δεν ή­ταν δι­ό­λου προ­με­λε­τη­μένη. Ή­θελα α­πλώς να ε­πι­κοι­νωνώ με το κοινό μέσω του fb, για δι­ά­φορα θέ­ματα, σχέ­σεις, θέ­σεις που α­φο­ρούν δι­ά­φο­ρες πτυ­χές της ζωής. Δεν υ­πήρχε με­γα­λύ­τερη χαρά ό­ταν πολ­λοί φί­λοι μου έ­γρα­φαν πώς έ­βρι­σκαν στα δικά μου α­πο­φθέ­γματα τον ε­αυ­τόν τους, ή ότι «πρα­γμα­τικά, έτσι συμ­βαί­νει», «εί­ναι σω­στό» κλπ....