…Ο Οιδίπους τολμάει να συντριβεί, να χάσει το φως του και ν’ αφιερωθεί στους ανθρώπους, αμόλυντος κι άφθαρτος. Ο Αλέξης αυτομαστιγώνεται αρκετό χρόνο κρατώντας την προσωπική του αξιοπρέπεια αλώβητη, έκανε το φόβο αισιοδοξία, χωρίς ποτέ να παραποιήσει τον εαυτό του ακόμη κι όταν επιθυμούσε να γίνει Ίκαρος, να πετάξει ψηλά, έξω από φθαρμένους κι αδιέξοδους δρόμους. Το αίμα, που χύθηκε πριν λίγο καιρό στο βράχο αυτό, από έναν κατά συνθήκη Οιδίποδα που αγνοούσε τις συνέπειες του διεκδικητικού του ρόλου, ξεπλύθηκε από την ίδια τη φύση, για να μην ακούγεται καμιά φωνή σκοτωμένου, δίκαια ή άδικα. Θλιμμένος μέσα στην ιερή του στενοχώρια, έπραττε για την αγάπη συνεχώς, ενώ του ταίριαζε ζωή με πλούσια φροντίδα και κατανόηση. Ο Αλέξης ένιωθε πως σεβάστηκε την οντότητα και τον πολιτισμό του, αποφεύγοντας την ισοπέδωση με τους άλλους, περιφρονώντας τη γνώμη που είχαν γι’ αυτόν… Ο Οιδίποδας αφού έχει ασκήσει εξουσία απεριόριστη, θα ζητήσει ικεσία σε ξένη χώρα, την Αθήνα, ο Αλέξης θα πολεμήσει ιδεολογικά και πρακτικά την εξουσία, επιδιώκοντας όχι να την ασκήσει μα να την κάνει καλύτερη κι ανθρωπινότερη. Στο Σοφοκλή μόνο ο θεός μπορούσε να βοηθήσει κάποιον ν’ ανυψωθεί από τα Τάρταρα της κατάπτωσης, Ο Αλέξης –αριστερός ων- θα καταφύγει στο Μοναστήρι για εξιλέωση, με τ’ αθώα μάτια του μικρού παιδιού που όλα έρχονται ανάκατα σαν να τα γυρίζει κάποιος ανεμοστρόβιλος κι αυτός ο συγκερασμός αντιφατικών καταστάσεων, ονοματίζει το βράχο αυτόν σα χώρο ιστορικό… Ο ηρωικός άνθρωπος οφείλει να σφίγγει τους χαλαρωμένους αρμούς της ζωής, ν’ αφυπνίζει συνειδήσεις, να κινεί τον κόσμο και πάνω απ’ όλα χωρίς σταματημό να δημιουργεί..