Οι υποχρεώσεις διατροφής που απορρέουν από οικογενειακές και συγγενικές σχέσεις διατηρούν με σταθερό τρόπο υψηλή θέση μεταξύ των ζητημάτων που απασχολούν τον διεθνή και τον ευρωπαίο νομοθέτη. Η υλοποίηση και εφαρμογή της αρχής της προστασίας των δικαιούχων διατροφής, ιδίως των παιδιών, συνιστούν διαρκή μέριμνα των νομοθετών. Έμπρακτο αποτέλεσμα αποτελεί η θέσπιση κατά τα πρόσφατα έτη εκτεταμένου σώματος κανόνων διεθνούς και ευρωπαϊκής προελεύσεως, με βασικό σκοπό τη δημιουργία κανονιστικού πλαισίου ευθυγραμμισμένου με τις νεώτερες νομικές αντιλήψεις που επικρατούν στα ζητήματα οικογενειακού διεθνούς δικαίου και ανταποκρινόμενου στο σύγχρονο modus vivendi και τις συνέπειές του στις οικονομικές όψεις των οικογενειακών σχέσεων.

Βασικές συνιστώσες του σύνθετου κανονιστικού πλαισίου που διέπει τις διεθνείς υποχρεώσεις διατροφής, και ενσωματώθηκε στο εσωτερικό δίκαιο της χώρας μας, αποτελούν η Διεθνής Σύμβαση και το Πρωτόκολλο της Συνδιασκέψεως της Χάγης του 2007 και ο Κανονισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης 4/2009.

Η παρούσα μελέτη στοχεύει στον καθορισμό της ρυθμιστικής εμβέλειας των κανόνων των εν λόγω νομικών πράξεων και φιλοδοξεί να συμβάλει στην ερμηνεία και την ορθή εφαρμογή τους, αναλύοντας πλήθος ζητημάτων που απασχολούν όλο και συχνότερα τον δικαστή και τον δικηγόρο της πράξης.