Το φυσικό περιβάλλον υποβαθµίζεται διαρκώς, ως συνέπεια δικών µας δραστηριοτήτων και επιλογών και έντονες κοινωνικο-οικονοµικές ανισότητες και αδικίες παραµένουν ένα κρίσιµο πρόβληµα για την ειρηνική µας συµβίωση (Makrakis 2006).

Ανάληψη δράσης και αλλαγή συµπεριφοράς κρίνεται επείγουσα και αναγκαία σε παγκόσµιο επίπεδο, προκειµένου να αναστραφεί η παραπάνω κατάσταση. Παράλληλα διαµορφώνεται ένα οικουµενικό αίτηµα για µια νέα µορφή ανάπτυξης. Μίας ανάπτυξης µέσα στα όρια και τις δυνατότητες που µας παρέχει το περιβάλλον και µε σεβασµό στα δικαιώµατα των µελλοντικών γενεών οι οποίες θα ζήσουν σε αυτό. Μιας ανάπτυξης που µέσα από την έκθεση της Brundtland το 1987 επικράτησε παγκοσµίως µε τον όρο “sustainable development”, δηλαδή «Βιώσιµη Ανάπτυξη» (UN 1987)…