Δοτική ύπαρξη γίνεται ο άνθρωπος που καλλιεργεί και βιώνει αρμονική σχέση με τον Θεό, τον εαυτό του, τον συνάνθρωπό του και τη φύση. Πρόκειται για μια στάση ζωής που συμπίπτει με την ανέκπτωτη ευθύνη για τους άλλους. Στη χαρμόσυνη συνάντηση του εσύ, του εγώ, του άλλου στο εμείς, αναδεικνύονται τα θεμελιώδη γνωρίσματα κάθε αυθεντικής διαπροσωπικής σχέσης: μοναδικότητα, ενότητα, ισότητα. Στην προσωποκεντρική κοινωνία η ζωή δίδεται, ανταποδίδεται, μεταδίδεται: ο ένας με τον άλλο, διά του άλλου, για τον άλλο.
Η δοτική ύπαρξη απορρίπτει τόσο τον ατομικισμό όσο και τον κολλεκτιβισμό. Εδώ περιχωρούνται το πρόσωπο και η κοινωνία, η ελευθερία και η δικαιοσύνη, η ετερότητα και η ταυτότητα. Οτιδήποτε αληθινό είναι ταυτόχρονα εθνικό και οικουμενικό. Όραμα ζωής καθίσταται η πληθυντικο-ενική ανθρωπότητα.
Στην ελευθερία κάθε ανθρώπου εναπόκειται να επιλέξει αν η παρουσία των άλλων θα είναι συνώνυμη της χαράς ή συνώνυμη της οδύνης.