Στο πρώτο μέρος παρουσιάζονται ανθρωπολογικές και παιδαγωγικές αντιλήψεις, πρακτικές ανατροφής και θεσμοί φροντίδας και εκπαίδευσης από τις απαρχές της κοινωνικής οργάνωσης μέχρι τον 19ο αιώνα. Σε αυτό η συγγραφέας επιχειρεί: (α) Να ανιχνεύσει ανθρωπολογικές αντιλήψεις που διάφορες ιστορικές περίοδοι και κοινωνίες διέθεταν για το παιδί, χωρίς ωστόσο να περιορίζεται στην πρώιμη παιδική ηλικία (0-7 ετών), αλλά αντιμετωπίζοντας την παιδικότητα ως ενιαία, ευρύτερη κατηγορία, που αφορά την περίοδο μέχρι την είσοδο στην εφηβεία. (β) Να διερευνήσει τις παιδαγωγικές ιδέες που διατύπωσαν λόγιες προσωπικότητες, οι οποίες ασχολήθηκαν συστηματικά με τα προβλήματα της αγωγής, καθώς επίσης τις θεωρητικές τους κατασκευές και προτάσεις ή τις κοινωνικοπαιδαγωγικές τους παρεμβάσεις, όπου και όταν υπάρχουν, εστιάζοντας κυρίως σε ό,τι σχετικό αφορά ειδικότερα στην προσχολική ηλικία και κυρίως εντάσσοντας τις ιδέες αυτές στο πλαίσιο των ιστορικών και πολιτισμικών συνθηκών που τις παρήγαγαν. (γ) Να διερευνήσει τους θεσμούς αγωγής και εκπαίδευσης με επικέντρωση σε αυτούς της πρώιμης παιδικής ηλικίας.

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου ο λόγος δίνεται σε δύο σημαντικούς επιστημονικούς χώρους, που τροφοδότησαν την παιδαγωγική με πορίσματα που αυτή κλήθηκε να αξιοποιήσει προκειμένου να συνθέσει τον δικό της επιστημονικό λόγο: στην Ψυχολογία και τις Επιστήμες της Υγείας. Είναι δύο χώροι που κατέχουν κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών για την αγωγή και εκπαίδευση στην πρώιμη παιδική ηλικία.

Η Σοφία Χατζηστεφανίδου είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, Διδάκτωρ της Σχολής Επιστημών Αγωγής του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης και αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα επικεντρώνονται σε ζητήματα ιστορικής εξέλιξης των εκπαιδευτικών θεσμών και των παιδαγωγικών ιδεών.