Οι επιστολές του Ιουλιανού του Σύρου, που για αιώνες διαβάζονταν ως έργα του ομώνυμου αυτοκράτορα, παρουσιάζονται εδώ για πρώτη φορά ως αυτόνομη ενότητα. Ο Ιουλιανός, μαθητής του επιφανούς Ιαμβλίχου, γράφει για το βίωμα της συμμετοχής στους φιλοσοφικούς κύκλους της όψιμης αρχαιότητας και προσεγγίζει τη σχέση δασκάλου και μαθητή ως ερωτική μυσταγωγία, με τη μορφή του Ιαμβλίχου ως πνευματικού καθοδηγού να δεσπόζει και να φωτίζει όχι μόνο τους μαθητές του, αλλά και τον ελληνισμό.
