Μέσα στη νεότερη ευρωπαϊκή ποίηση ή καλύτερα μέσα σ’ ολάκερη την ποίηση, ο Ρεμπώ, παίρνει μια θέση τρομακτικά μεγάλη κι επικίντυνη. Μεγάλη, αφού, καθώς σωστά υποστηρίζεται, τα παιδί τούτο του θαύματος έβαλε τις ηράκλειες στήλες ενός λογοτεχνικού κόσμου, επικίντυνη γιατί πλήρωσε με την αντικαταβολή του αίματος τη γιγαντοσύνη του, γιατί κάηκε ο ίδιος μεσ’ στη φωτιά των δραμάτων του και έκαψε ανεπανόρθωτα αυτούς πού τον πλησίασαν. Έτσι o Αρθούρος Ρεμπώ, μένει και θα μένει πάντα μεσ’ στην Ιστορία τού πνεύματος σαν μια περίπτωση αυστηρά μοναδική, καθώς η περίπτωση τού άλλου εκείνου «καταραμένου» παιδιού τον Βιλλόν, καθώς επίσης του Πόε, του Βερλαίν, του Ρίλκε, του Μιλόζ και του Καβάφη. Μόνος και μοναδικός από τους πιο μοναδικούς ίσως από τους πιο μόνους, στη ζωή και στην τέχνη. Αυτή είναι ή μοίρα του, αυτός ο ρόλος του, αυτή η θέση πού σήμερα κατέχει. Ένας πυραχτωμένος, ένας πυριφλεγής αερόλιθος που πέρασε οργώνοντας και πυρπολώντας τα βάθη του στερεώματος…