Είναι κάτι μέρες
που το μυαλό πετάει
σε πάει σε μέρη μακρινά
σε πρόσωπα αγαπημένα.
Είναι κι αυτό ένα ταξίδι
μα πάντα νοητό
δεν θέλει καν αεροπλάνο
μα βάζεις μόνο το μυαλό.
Σήμερα και πάλι ο νους μου
με πάει στο χωριό
στο σπίτι μου το πατρικό
των παιδικών μου χρόνων.
Στον ανθισμένο κήπο μου
στην όμορφή μου αυλή
στον καθαρό αέρα μου
στη ξακουστή μου γη.
Εκεί που έπαιζα μικρός
μες στην ωραία φύση
κι όχι όπως τώρα τα παιδιά
κλεισμένα μες στο σπίτι.
