Η ποίηση του Βασίλη Παππά είναι ένας ποταμός στοχασμών και ονείρων. Οι λέξεις του συνομιλούν θεατρικά μεταξύ τους, προσπαθώντας να μας μυήσουν στα λυρικά μυστικά του, στις βρεγμένες από θάλασσα διαδρομές που κάνει στη χώρα των ιδεών και των παππούδων του.
Η πολιτική του ελευθερία ζητάει φως από τα χαμόγελα των κοριτσιών. Διαθέτει μια εσωτερική νομοτέλεια που τραγουδιέται από τους ήρωές του. Ρομαντικός και διεκδικητικός, ταυτόχρονα, μας ξεδιπλώνει, μέσα από την αθωότητα των στοιχείων της φύσης, την κουλτούρα του.
Υμνεί την πατρίδα και το θάνατο που δεν έχουν σύνορα, μόνο ανθρώπους που κουβαλούν το πνεύμα τους στην πλάτη, ως πολύτιμο φορτίο του αγώνα τους. Αγώνας οι θύμησες, αγώνας οι ελευθερίες, αγώνας για να φθάσει σαν άλλος Οδυσσέας στον προορισμό του, που δεν είναι άλλος από το σμίξιμο των ανθρώπων…