Ένας λαμπρός ήλιος δέσποζε ως άλλος αυτοκράτορας στους θρόνους του ουρανού. Τα γκρεμισμένα κτίρια γεμάτα τρύπες έπαιζαν τις μελωδίες του αέρα ενώ ένα σωρό φυτά αγκάλιαζαν το αθάνατο κορμί τους.
Είχαν περάσει περίπου εκατό χρόνια από τότε που ο ιός χτύπησε σαν μάστιγα το ανθρώπινο είδος. Λίγοι ήταν εκείνοι που είχαν επιζήσει και με δέος παρακολουθούσαν τη φύση να ανακτά το χαμένο έδαφος. Έπαιρνε πίσω ότι ήταν δικό της, αλλά άφηνε τους ανθρώπους να ζουν διακριτικά στα σπλάχνα της.
