Μια φορά κι έναν καιρό,
Σ’ένα όμορφο χωριό,
Ζούσε ένα μικρό αγόρι,
Που το λέγανε Μανόλη…

Το παιδάκι ήταν καλό,
Το’ λέγαν και στο σχολείο,
Μα το έτρωγε ένα πάθος,
Που ‘χε στης καρδιάς το βάθος…

Ήθελε να τον θαυμάζουν όλοι,
Μα και να τον επαινούν,
Και αυτός να το αρνείται,
Για να του το ξαναπούν…

Του ‘λέγαν «είσαι καλός!!!»
Κι αυτός έλεγε: «Μα πώς;
Είμαι απ’ όλους πιο κακός,
Ταπεινός κι ελεεινός!!!»

Ώσπου έφτασε μια μέρα
Και τον καταλάβανε όλοι,
Στα κρυφά τον λέγαν «λέρα»
Και φρουφρουταπειναρόλη…

Μα επειδή ήτανε καλός
Και στο βάθος λογικός
Είπαν να τον διορθώσουν!
Λέτε να το κατορθώσουν;