Ο χρόνος που δεν αναλώθηκε ποτέ με το παιδί, ο χρόνος που είχα πια περίσσευμα σαν συνταξιούχος, η επιθυμία της συζύγου μου να γράψω κάτι να έχει το παιδί και η προκήρυξη ενός Παγκόσμιου λογοτεχνικού διαγωνισμού, με οδήγησαν στο ξετύλιγμα και την καταγραφή της πορείας των νεανικών μου χρόνων. Βιοπερπατώντας μεταξύ αυτοκολακίας και μετριοφροσύνης, σχοινοβατώντας μεταξύ σάτιρας και του μοιραία σοβαρού, αποπειράθηκα να μεταλαμπαδεύσω τις όποιες αρχές μου σωστές ή λάθος, στην βιολογική μου συνέχεια. Δοσμένο αρχικά στην Κυπριακή ντοπιολαλιά, τη μόνη λαλιά των παιδικών εκείνων χρόνων, αλλά και στην έκδοση αυτή στην ελληνική γλώσσα, επιχειρώ παράλληλες αναφορές σε ανέκδοτα γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία της Κύπρου, κατά το δεύτερο ήμισυ του προηγούμενου αιώνα.