Σκέφτομαι πως οι λέξεις είναι μια μορφή δύσκολης σκυταλοδρομίας. Ποτέ δεν ξέρεις σε ποιο τέρμα θα καταλήξουν και τι τρόπαιο θα σου προσφέρουν. Έως τη στιγμή που θα σου το αφαιρέσουν ξανά. Άτιμα πράγματα οι λέξεις. Φαντάζομαι, λοιπόν, εδώ και εννέα χρόνια τους μαθητές που είχα κατά καιρούς -κι αυτούς που έχω τώρα- να φτιάχνουν δωμάτια που ζουν οι λέξεις. Τις περιθάλπουν, τους προσφέρουν ένα ποτήρι νερό, ένα στασίδι να ξεκουραστούν. Παίρνουν ως αντάλλαγμα μια μορφή συντροφιάς, έναν καλό λόγο ή έναν στριφνό μορφασμό. Υπάρχει μια βασική δομή επικοινωνίας που διακόπτεται μόνο αν ένα από τα δύο μέρη αποφασίσει να μείνει ανενεργό. Συνήθως ο δημιουργός. Οι λέξεις ποτέ δεν μένουν άπραγες. Αυτό το βιβλίο είναι το έκτο κατά σειρά που βγαίνει από τα μαθήματα δημιουργικής γραφής που τυχαίνει να διευθύνω, πλέον, μόνος. Όπως και οι προηγούμενες εκδόσεις, έτσι κι αυτό είναι ένα βιβλίο-καρπός.
