Τρέχει στις φλέβες μου σαν αίμα το Βρώμικο ψωμί. Και στις αρτηρίες μου επίσης. Ήμουν μόλις δεκατεσσάρων όταν άκουσα για πρώτη φορά τον Σαββόπουλο στο Κύτταρο. Νοέμβριος του ’72, δικτατορία. Παρουσίαζε ζωντανά το Βρώμικο ψωμί. Ήμασταν μάρτυρες ενός τοκετού. Ο δίσκος κυκλοφόρησε δυο μήνες αργότερα. Ποτέ δεν μου πέρασε απ’ το μυαλό ότι το βρώμικο ψωμί συμβόλιζε τον θάνατο, όπως έχει ισχυριστεί ο Σαββόπουλος. Για μένα βρώμικο ψωμί ήταν ένας τρόπος να βλέπεις αλλιώς τον κόσμο γύρω σου. Ένας κωδικός, ένα παρασύνθημα. Και μια κραυγή διαμαρτυρίας. Οι περιστάσεις απαιτούσαν να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα η τρομερή μας η λαλιά. Το Κύτταρο ήταν κατακόμβη και ο Σαββόπουλος ήταν –ακόμα– γκουρού. Το Βρώμικο ψωμί υπήρξε και παραμένει ταξιανθία πολύτιμων χρησμών.

Ο Χριστόφορος Κάσδαγλης (neverest1@gmail.com) είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος. Έχει γράψει εννέα βιβλία, ζει στην Αθήνα, δραπετεύει στα Τρίκαλα Κορινθίας και ονειρεύεται τα Κύθηρα και τα Απαλάχια Όρη.