Βάκης Λοϊζίδης, Ψεύτικο τζάκι, έργα εξωφύλλου Hilma af Klint (Χίλμα αφ Κλιντ), Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση, εκδ. Μανδραγόρας, 16Χ24, Μάρτιος 2022, σελ. 64, αριθμ. έκδοσης: 363, ISBN 978-960-592-145-3, τιμή 8,48 ευρώ.

Ποίηση και κεντητική ή

Κάνουμε τους χαρούμενους μα είμαστε πολύ λυπημένοι

[ ] Είμαι ότι υπήρξα.

Είμαι και ό,τι δεν υπήρξα,

μα περισσότερο

είμαι αυτό που επιθύμησα να υπάρξω.

Παίρνω πάντα δυο-τρεις παιδικές φωτογραφίες. 

Με αποτρέπουν από τον στοχασμό.

Ίσως και να παλιμπαιδίζω.

Μα ποιος μπορεί να το απαγορεύσει;

Να κόψει την κλωστή από το πετάσι μου. 

To κάθε παρόν 

έχει ένα παιδάκι στο σώμα του. 

εμένα, εσένα, αυτόν.

Τέλος πάντων·

έναν οδοιπόρο που δεν καίγεται

να μεγαλώσει.

(Δυο-τρεις φωτογραφίες)

Ενδέκατη ποιητική συλλογή του Bάκη Λοϊζίδη (1965) που γεννήθηκε, ζει και εργάζεται στη Λευκωσία: Φαντάζομαι πως είμαι γυρολόγος/ τραγουδιστής και μαζί πραματευτής/ κάτι σαν ξωτικό, της πόλης αγαπητικός/ ο κομπάρσος της πιο λαϊκής σκηνής.// Μερικοί με βρίσκουν εκνευριστικό/ ναι, ζω και πέραν αυτής της εποχής/ που και που ρίχνω ματιές στον ουρανό/ κι εραστής δηλώνω της ψιλής βροχής.// Δεν εκτιμώ και τόσο τη σιωπή/ σε μπελάδες βάζω τους περαστικούς/ εύκολα δεν χαμηλώνω την τιμή/ συχνά εκνευρίζομαι με τους αστούς.// Φαντάζομαι πως είμαι γυρολόγος/ στο παράκεντρο μιας εποχής καλής/ φαντάζομαι πως είμαι κοσμολόγος/ παρών στο πάρε-δώσε της ζωής. («Γυρολόγος», σελ. 47). Σπούδασε οικονομικά στην Αθήνα και έκανε μεταπτυχιακά στο τουριστικό μάρκετινγκ στην Αγγλία. Ποιήματά του έχουν κυκλοφορήσει στα γαλλικά από τις εκδ. «Les miel des anges». Παρουσίασε εικαστικές δημιουργίες σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε Κύπρο και Αθήνα, ενώ είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Τρεις οι άξονες της νέας συλλογής του Β.Λ.: η πολύπαθη πατρίδα του Κύπρος (βλ. «Άμυαλο έθνος», «Ξεκουράσου, Σύμβολο», «Πανσέληνος 7 Απριλίου 2020», «Καλύτερα να τη λέμε Φαμακούστα», «Κομβόι ή φάλαγγα», «Ξένο σπίτι» κ.ά). Οι απόντες και παρόντες προσφιλείς του (βλ. «Σπίτι χωρίς κουδούνι», «Καλά Χριστούγεννα», «Μνημόσυνο», «Πλημμυρισμένο σκοτάδι», «Μικροπράγματα» κ.ά). Κι η ποίηση (βλ. «Συνεύρεση»:  To ποίημα ως καρπός/ της ευτυχούς συνεύρεσης/ συγκίνησης και φαντασίας/ δεν διαπρέπει/ απλώς ευελπιστεί/ το άβατο/ ενός τελεμένου ρεαλισμού/ να διανύσει, αλλά και τα ποιήματα «Οι ποιητές», «Η Ποίηση δεν είναι τρόπος ν’ αποξηράνουμε τη ζωή», «Ηλεκτρονικό μήνυμα Ανδρέα Κάλβου Ιωαννίδη», «Ποίηση και κεντητική»,  «Ο Παλαμάς των μαθητικών μας χρόνων» κ.ά.)

Ποίηση εσωτερική, τρυφερή, υπαρξιακή (βλ. «Περνώ την ώρα μου»), σχεδόν υπόκωφη, λέξεις αβρές στη λιτή ζεστασιά τους, υπομειδίαμα εκφραστικών μέσων, ένας υπολανθάνων χαμηλότονος λυρισμός, ποιητικός διάλογος, ύφος προσωπικής γραφής όπου κυριαρχούν οι αισθήσεις (βλ. «Αφή, Αλμύρα, Έρωτας, σελ. 27). 

Τελικά είναι τα ποιήματα «που με μια χειρονομία αλλάζουν την εικόνα του κόσμου».