Στο πόνημα αυτό επιδιώκεται να παρουσιάστει ένας κόσμος καθάριος, μακριά από φόβους και αμφιβολίες. Ένας κόσμος τολμηρός, ανήσυχος, αχειραγώγητος από τις ελίτ των εξουσιών, ασυμβίβαστος με την «Καθεστωτική Τάξη Πραγμάτων», μαχητικός και δημιουργικός. Ένα κόσμος με θετική σκέψη, σκεπασμένος και λουσμένος στο φως του Ελληνικού ήλιου και της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας.
Στους στίχους, υπάρχει μια ταπεινή φιλοδοξία, μια συγκρατημένη ελπίδα, η αφήγηση ν’ ανοίξει μικρό μονοπάτι για μια νέα θέαση, μια νέα εμπειρία και μια καινούργια ματιά του πλανητικού γίγνεσθαι και να εμβολιάσει κυρίως τα νέα παιδιά με τις απλές αλήθειες που το σύστημα αποκρύπτει ή σκεπάζει με μια αρρωστημένη ομίχλη.