Στο σύνορο του χειμώνα με την άνοιξη, ένας τύπος επισκέπτεται το σύνορο της πόλης με το άγνωστο. 

Μια πόλη ολόφωτη απ’ τη μία πλευρά και μια σκοτεινή θάλασσα από την άλλη.

Γυρίζει τη πλάτη του στην πόλη.

Καρφώνει την αγαπημένη του ανάμνηση στον ουρανό προκειμένου να φωτίσει, λίγο, το σκοτάδι του παρόντος. Στο κάρφωμα αυτό, ερήμην του, τραυμάτισε ελαφρώς τον χρόνο. Μια μικρή χαραμάδα για το παρελθόν μόλις είχε ανοίξει.

Δεν το σκέφτηκε καθόλου.

Πέρασε μέσα απ’ την ανοιχτή πληγή και έτρεξε ανάποδα στον χρόνο.

Σταμάτησε σε έναν Ιούλη.

Όλα ίδια.

Λίγο πριν επουλώσει ο χρόνος την πληγή του, εκείνος ξαναπέρασε στο παρόν.

Ίσα που πρόλαβε.

Εκείνος ο Φλεβάρης τελείωσε με το άρωμα κάποιου παλιού Ιούλη.