Στο παρόν έργο εξετάζονται οι θετικές προϋποθέσεις αναγνώρισης και εκτέλεσης των αλλοδαπών διαιτητικών αποφάσεων, έτσι όπως αυτές διέπονται από το άρθρο IV της Σύμβασης της Νέας Υόρκης της 10ης Ιουνίου 1958, η οποία έχει κυρωθεί από την Ελλάδα ήδη με το ν.δ. 4220/1961. Η εφαρμογή του άρθρου IV γεννά ένα πλήθος επιμέρους ερμηνευτικών ζητημάτων με σημαντικές πρακτικές συνέπειες και προεκτάσεις. Το ως άνω κενό εκτενούς θεωρητικής επεξεργασίας του άρθρου IV φιλοδοξεί να καλύψει το παρόν έργο.

Επιπλέον, περιέχεται συγκεκριμένη αναφορά στην ελληνική νομολογία και στις λύσεις που στο μέλλον θα πρέπει να υιοθετήσει. Η επισκόπηση αυτής οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, δυστυχώς, τα ελληνικά δικαστήρια αγνοούν μια σειρά από καίρια ερμηνευτικά ζητήματα τα οποία θέτει η εφαρμογή του άρθρου IV και προβαίνουν στην αντιμετώπιση των θεμάτων ερήμην των βασικών ερμηνευτικών παραδοχών που έχουν διαμορφωθεί στη θεωρία και στη νομολογία των λοιπών εννόμων τάξεων στις οποίες ισχύει και εφαρμόζεται ομοίως η Σύμβαση της Νέας Υόρκης.