Οι όλβιοι έρωτες και η ποινή της μοναξιάς που τους ακολουθεί αλλά και ο έρωτας στα χρόνια της κρίσης, η νεότητα που από μόνη της μοιάζει επιχείρημα, οι χαμένες πατρίδες αλλά και το κρασί με ό,τι αυτό πυροδοτεί συνθέτουν εννιά διηγήματα-τυφλοσούρτες του βίου που θα μπορούσε να έχει ζήσει ο συγγραφέας.
Η μνήμη αναπαράγει σπαράγματα ζωής και πάνω σ’ αυτά χτίζεται η χαρά της ελευθεριότητας – πού τελειώνει η αλήθεια και πού ξεκινά το παραμύθι, πίσω από ποιες εικόνες κρύβεται αυτός που γράφει, αλλά και μέσα σε ποιες γυμνώνει την αλήθεια του;
