«Κάτι συμβαίνει εδώ», λέω στη γυναίκα.
Εκείνη έρχεται πλάι μου όσο πιο γρήγορα μπορεί, προσπαθεί να καθίσει στα γόνατα.
«Κάτσε δίπλα μου», μου λέει.
Θέλω ν’ αρχίσω να τρέχω προς την έξοδο. Δεν το κάνω.
«Κάτσε γρήγορα», επαναλαμβάνει, «πνίγεται. Άκου ό,τι σου λέω και κάν’ το».
«Όχι», ψελλίζω, «δεν νομίζω ότι μπορώ».
«Κάν’ το», φωνάζει, «δεν έχουμε χρόνο. Άνοιξέ του το στόμα, βιάσου, σταμάτησε ν’ αναπνέει. Βλέπεις στο βάθος του λαιμού του εκείνο το αντικείμενο; Αυτό. Μοιάζει με μικρό κομμάτι ξύλο. Μάλλον θα το βρήκε στη βεράντα. Μπορείς να το φτάσεις; Μπράβο. Κράτα του τη γλώσσα με το ένα δάχτυλο και το άλλο κάν’ το αγκίστρι, και τράβα το ξύλο προς τα έξω… Αυτό είναι. Είδες; Δεν ήταν δύσκολο. Τώρα βάλ’ τον στο πλάι. Ωραία. Κλείσ’ του το στόμα και κράτα το με το χέρι σου, σκύψε πάνω από τη μύτη του και φύσα. Όμως όχι πολύ δυνατά… Τώρα. Ωραία. Γεμίζουν τα πνευμόνια του. Βλέπεις; Πάλι. Ξανά. Ξανά. Ξανά. Άλλη μία. Μπράβο. Κι άλλη μία. Εντάξει», λέει και παίρνει κι η ίδια μια βαθιά ανάσα. «Αυτό ήταν».
Ο γάτος αρχίζει να αναπνέει ρυθμικά. Τον βλέπω καθώς ανοίγει μια στιγμή τα ματάκια του, νιαουρίζει, κι έπειτα τα κλείνει ξανά κι αποκοιμιέται.
Πέφτω ανάσκελα στα πλακάκια και βάζω τα κλάματα. Τα δάχτυλά μου τσαλαβουτάνε σε μια λιμνούλα από λάδι κονσέρβας, αλλά δεν με νοιάζει τίποτα.