Ποιος άραγε μπορεί 
να σημαδέψει 
τους ιστούς του γαλαξία 
να μπει στη δίνη 
των χρωμάτων της αυγής 
και στο μαβί 
φαράγγι της αβύσσου;
Ποιος άραγε μπορεί 
να δει 
των αστεριών την ιριδένια σήψη 
να νιώσει 
την ταχύτητα του νου 
και το γαλάζιο φως της αφθαρσίας;

ΙΙ

Γράφει με φως.
Φωτογραφίζει ταξίδια ψυχής.
Ο Ζωγράφος 
ανάβει 
με το αίμα του σύμπαν.
Ζωγραφίζει 
την αυτόματη ροή 
των αισθημάτων.
Σκιαγραφεί 
τις νοητές ευθείες των σωμάτων.
Χαράζει 
την αέναη ανάπλαση της ύλης. 
Τρέχει 
στο χάσμα 
που η γλώσσα τιθασεύει 
μ’ αρχέγονη 
σφοδρότητα και πάθος 
το άφατο 
και σκοτεινό της γνώσης.

ΙΙΙ

Τρέχεις κι Εσύ 
τραγουδώντας…

Των απόλιδων είμ’ ο θυρεός 
κι ο τραγικός της νύχτας σκύλος.
Της μέρας είμ’ ο ίσκιος ο χλωμός 
και της αρχαίας γυμνότητας ο φίλος.

Μόνος στο ύψος του βουνού 
πόνου ωδές με συνειρμούς συνθέτω 
κι αν το κορμί μου άναρχα αποθέτω.
Υπάρχει πάντα η ελπίδα του Θεού.

Εγώ που ψάχνω για δροσιά 
στις μυστικές κοιλότητες των βράχων 
και στα αποτυπώματα ευάλωτων πελμάτων 
ανθρώπων που εγκάρσια βυθίζονται στη γη.

IV

Τρέχεις κι Εσύ 
ακροβατώντας.
Σ’ ατέρμονους ορίζοντες αισθήσεων 
μουδιάζεις 
απ’ τις δίνες των ακτίνων 
στη χρονική καμπύλη της Φυγής.
Βουτάς 
σε παλμικές δονήσεις ηδονής.
Εκσπερματίζεις είδωλα 
στη σφαίρα της ροπής σου.
Λυσιμελής λικνίζεσαι 
στην πτήση της νυκτός.

V

Αιφνίδια εγείρεσαι 
με τάνυσμα θανάτου.
Νιώθεις 
το κράτος του εφικτού.
Το όνειρο του πιθανού 
απότομα θολώνει.
Στέκεις σαν έμβρυο.
Μόλις ανασαίνεις.
Μια πλημμυρίδα γρίφων 
σε κυκλώνει…
Πού άραγε ταξίδεψες απόψε;
Πώς ερωτεύτηκες 
με άναρχη ορμή;

VI

Εγκάρσια πτήση 
στο απύθμενο του είναι 
φορτίζει κύτταρα 
του σύμπαντος της γνώσης 
με καλπασμό αγάπης κυβικής.
Βλέπεις κι Εσύ 
κατανοώντας…
Ο κόσμος που ταξίδεψες Υπάρχει.
Κάθε ψυχή που ταξιδεύει Ζει.