…Ἡ νοημοσύνη μας ἀπό τόν Νόμο τῆς Αἰτιότητος γλυστρᾶ καί φεύγει ἀπαρατήρητη, ἀπαλά καί ἀθόρυβα. Προκαταλαμβάνοντας τόν Κρόνο/χρόνο τείνει νά διαχυθῆ ἀδιαφοροποίητη στό δίκτυ τῆς συγχρονικότητος, χωρίς ὅμως νά παρακωλύει τόν Νόμο τῆς Αἰτιότητος στήν λειτουργία του. Θαυμάζοντας, βλέπουμε καί βλέποντας, θαυμάζουμε.... Θαύμας, ἡ δύναμις τῆς ψυχῆς τοῦ ὄντος καί Ἶρις, ἡ ἀενάως νέα κόρη, προστάτις τῆς καθαρότητος τοῦ βλέμματός μας. Ὁ Θαύμας πατέρας γεννᾶ τήν νοερή ὅρασι, τήν Ἴριδα, ὥστε μέ τίς προϋποθέσεις τῆς καθαρότητος τοῦ βλέμματος, κόρης τῶν ματιῶν μας, γινόμεθα αἰτία τοῦ θαυμασμοῦ τοῦ κόσμου, κοσμήματος τῆς δημιουργίας…
