Στις μέρες μας, η αίσθηση ότι βουλιάζουμε στο παρόν φτάνει στην κορύφωσή της. Από τη μία, ο χρόνος της κυκλοφορίας του κεφαλαίου: στεγανοποιημένος, μονοδιάστατος, ο χρόνος μιας ανακυκλούμενης αμνησίας. Από την άλλη, ο χρόνος της εργασίας ως ένα διαρκές άγχος για το μέλλον. Ζώνες ανεργίας, ζώνες εργασίας, η επισφάλεια γενικεύεται μαζί με την αίσθηση ενός χρόνου-ποντικοπαγίδας, χρόνου όλο και πιο λεπτού, σαν τσιγαρόχαρτο. (...)

Στην παραδοσιακή κοινωνία το παρόν ενείχε την αίγλη της παράδοσης, της επανάληψης, της σταθερότητας. Στη νεωτερική κοινωνία, το παρόν θεωρούνταν απλώς μια αναγκαία μεταβατική περίοδος για την οικοδόμηση του ελπιδοφόρου μέλλοντος. Για τη μεσαιωνική χριστιανική παραδοσιακή κοινωνία, το Παρόν μπορούσε ανά πάσα στιγμή να εισβάλει ως πλήρωση του χρόνου ως δευτέρα παρουσία. Αυτό είναι και η διαφορά από το τωρινό παρόν του παροντισμού μας. Το παρόν μας αδειάζει από κάθε πληρότητα, στερείται και της αύρας του παρελθόντος και της ελπίδας του μέλλοντος, γίνεται φευγαλέο, αιωνιότητα της στιγμής, παρόν σχεδόν αβάσταχτο. Στους αιώνες που θα έρθουν, κάποιος μελλοντικός ιστορικός θα γράψει για τον πολιτισμό μας: να άλλος ένας πολιτισμός που νόμιζε πως θα ήταν ο τελευταίος!