Άναψα το φως και παρόλο που ήταν εκεί, δεν τον είδα. Ξεκίνησα να κάνω τις αυτοματοποιημένες κινήσεις, να βγάλω πρώτα το σακάκι και ύστερα τα παπούτσια μου. Όταν τον άκουσα να μιλά, παραλίγο να πάθω συγκοπή.«Ήρεμα φιλαράκο! Τα χέρια σου ψηλά να τα βλέπω. Μακριά από τις τσέπες. Διαφορετικά, σου την άναψα».Κανονικά έπρεπε να τον έχω δει. Ήταν καθισμένος στην πολυθρόνα μου και με σημάδευε. Είχε μια βαθιά ουλή, από τον δεξιό κρόταφο ως το σαγόνι και αυτιά μεγάλα και πεταχτά. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του πιθηκίσια και μπρουτάλ. Τα μάτια του παγωμένα και ακίνητα. Ήταν τα μάτια ενός ανθρώπου απόλυτα πειθαρχημένου ή τα μάτια ενός τρελού.«Η παραμικρή κίνηση μπορεί να σε στείλει στον τάφο. Ξέρω ότι έχεις όπλο στο σακάκι. Μπορεί όμως και να μην έχεις. Αν κάνεις ότι βάζεις το χέρι στην τσέπη σου, είσαι μακαρίτης».