Η παρούσα μελέτη αποτελεί μια συστηματική παρουσίαση της αναγνωριστικής αγωγής κατά τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, ενώ επιχειρείται να αναλυθεί και η σύνδεσή της με το ουσιαστικό δίκαιο. Ειδικότερα, παρουσιάζονται αναλυτικά η νομική φύση, το αντικείμενο, τα υποκείμενα, οι προϋποθέσεις κύρους, οι συνέπειες και άλλα κρίσιμα ζητήματα γύρω από την αναγνώριση με συστηματική διάρθρωση και διατύπωση κρίσιμων πορισμάτων και ερμηνευτικών προσεγγίσεων του γράφοντος.
Στην παρούσα μελέτη υποστηρίζεται και αναλύεται η άποψη ότι η αναγνώριση της αγωγής κατά τον ελληνικό Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, αποτελεί εύγλωττο παράδειγμα της συμπλοκής ουσιαστικού δικαίου προϋποθέσεων και δικονομικού δικαίου εννόμων συνεπειών. Αποτελεί συγχρόνως και απόδειξη του ότι το θετικό δίκαιο αποστρέφεται τον «Δυαδισμό», τον κάθετο δηλαδή τεμαχισμό της δικαιικής ύλης σε στεγανά γνωστικά αντικείμενα και απομονώσιμα θεωρητικά πεδία. Επομένως, η παρούσα μελέτη, αντιμετωπίζει την αναγνώριση της αγωγής ως αμιγή μεν διαδικαστική πράξη, που έχει, όμως, ως αντικείμενο όχι την λεγομένη «δικονομική αξίωση», αλλά την υπό του ενάγοντος επικαλούμενη έννομη συνέπεια του ουσιαστικού δικαίου. Αυτή άλλωστε αποτελεί κατά το ελληνικό δικονομικό δίκαιο το αντικείμενο της δίκης.