Τι να λησµονήσω, τι να θυµηθώ, ήταν µια φορά και έναν καιρό, έλεγαν οι στίχοι στο παλιό εκείνο νοσταλγικό τραγούδι. Ήταν πράγµατι πιο όµορφα όσα πέρασαν και έφυγαν; Μήπως µας φαίνονται έτσι επειδή είναι συνδεδεµένα µε τα νιάτα µας, µε τη ζωή µας που γλίστρησε µέσα από τα χέρια µας χωρίς να το καταλάβουµε; Σίγουρα ήταν µια φορά και έναν καιρό, µια και δεύτερη φορά δεν υπάρχει ούτε και δεύτερος καιρός. Ο µοναδικός καιρός που έχουµε είναι λίγος και τελειώνει γρήγορα. Η ζωή είναι θνητή και ο θάνατος αθάνατος.

Μπορεί το µυθιστόρηµά µου αυτό να είναι σε σηµαντικό βαθµό αυτοβιογραφικό, να περιγράφω κυρίως όσα έζησα, αλλά σίγουρα στο µεγαλύτερό του µέρος είναι ιστόρηµα και σε ένα πολύ µικρότερο µύθος. Είµαι απόλυτα βέβαιος ότι έγραψα όλη την αλήθεια (α-λήθεια το αντίθετο της λήθης), ίσως όµως σε ορισµένες περιγραφές να µπήκε µπροστά και η φαντασία µου. Λένε πως οι τόποι και οι άνθρωποι που αγαπήσαµε, κατά πάσα πιθανότητα, δεν υπήρξαν ποτέ όπως τους θυµόµαστε, αλλά όπως τους πλάθει η φαντασία µας µετά από την παρέλευση των χρόνων.

Χαίροµαι που αξιώθηκα να έχω πολλές αναµνήσεις από τη ζωή που έζησα, από τις πόλεις και τους ανθρώπους που γνώρισα, από ότι έκανα. Λυπάµαι που όσο και αν όλα αυτά µε βοηθούν δεν µπορούν να µε προστατέψουν από το να φοβάµαι τους φόβους µου.

Όπως και αν είναι, νοµίζω ότι και αν ακόµα ξανάρχιζα µάλλον πάλι τα ίδια θα έκανα αλλά µπορεί και όχι. ∆εν ξέρω.