Ένα έργο για την πανδημία της ερημιάς στην εποχή της μάσκας και της απομόνωσης, που εντοπίζει τις ασυπτωματικές ευπάθειες μιας ανεκτικής κοινωνίας και συνωστίζεται περισσότερο με την απερισκεψία της, παρά με την ατομική της ευθύνη. Μια επιθεώρηση χαρακτήρων, επιπτώσεων και διχασμών, «μένει σπίτι» μιας κακοποιημένης κανονικότητας κι ενώ αλλάζει ριζικά, δεν έχει καθρέφτη να δει τον εαυτό της. Ένας ύμνος για την αποκατάσταση της ύπαρξής μας και για όσα τελικά της οφείλουμε.
