Ενδεχομένως κάποτε
σε ένα τυχαίο άφεγγο στενό
της πολυσύχναστης λεωφόρου
να προσπεράσουν οι ματιές μας
το ίδιο γυάλινο βάζο που κοσμεί
τη βιτρίνα παλαιοπωλείου
με φτιασιδωμένα κατηφορικά φρύδια
και χέρια τοποθετημένα εντέχνως
σε θέση παράλυσης θα κοντοσταθούμε
να αναψαχουλέψουμε για λίγα δευτερόλεπτα
τη μονοχρωμιά των ανακλάσεων
κάπως θα βολέψουμε την ουρά
κάτω απ’ τα σκέλια μας
κι έτσι αμίλητα τακτοποιημένοι
θα προχωρήσουμε δήθεν ευθεία
πηγαίνοντας λίγο παρακάτω
τις ξεχειλισμένες μας εικόνες
που κάθε πρωί βγαίνουν με λουρί περίπατο
στον έξοχο κόσμο τον καλοβαλμένο.


Η Σίση Σιακαβάρα γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1974 στη Λάρισα και μεγάλωσε στην Κυπαρισσία Μεσσηνίας. Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και Διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Οι φιλοσοφικές της αναζητήσεις και η έρευνά της εστιάζονται κυρίως σε ζητήματα ηθικής και δικαίου.

Η συλλογή Φρην είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή της, ενώ έχει εκδώσει επίσης Το μαύρο κουτί (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2018). Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα περιοδικά και ιστοσελίδες, έχει συμμετάσχει με φωτογραφικά της έργα σε ομαδικές εκθέσεις φωτογραφίας κι έχει συνεργαστεί, συμβάλλοντας με την ποίησή της, σε projects με δημιουργούς από το χώρο της φωτογραφίας και των εικαστικών, που αναδεικνύουν τον γόνιμο διάλογο και τις ιδιαίτερες σχέσεις μεταξύ της ποίησης και των άλλων τεχνών. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
 
 
***
 
Η συλλογή Φρην αποτελείται από 40 ποιήματα, στα οποία το ποιητικό υποκείμενο, ορμώμενο από ατομικά ή διαπροσωπικά και κοινωνικά στιγμιότυπα, αφυπνίζεται και εξωτερικεύει-κοινωνεί τις εσωτερικές του διαδρομές κι αναζητήσεις, συναφώς προς ποικίλους προβληματισμούς, βιώματα και αξίες, που διαχρονικά απασχολούν τον άνθρωπο και τη συλλογική συνείδηση,  διλήμματα, επιλογές,  αποφάσεις, δράσεις και την εν γένει πορεία του βίου του, προκειμένου να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή του.

Η Φρην, νοουμένη είτε ως λόγος, είτε ως συναίσθημα, είτε ως επιθυμία (πρβλ. Πλάτωνος Πολιτεία, περί λογιστικού, θυμοειδούς και επιθυμητικού μέρους της ψυχής), σηματοδοτεί το τρίγωνο, που διαγράφει η πορεία της ανθρώπινης σκέψης, βούλησης, δράσης, δημιουργίας, ενώ στις κορυφές του τριγώνου τοποθετείται ο άνθρωπος ως εγώ, εσύ, ο άλλος / οι άλλοι / εμείς (ατομικότητα, ετερότητα, συλλογικότητα), κινούμενος στους τρεις, σχετικούς, χρονικούς άξονες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, και προσεγγίζοντας επίσης τρεις οντολογικού-ηθικού διαφέροντος γενικές έννοιες, της αναγκαιότητας, του καθήκοντος, της αυτονομίας/υπέρβασης, διά των οποίων θα μπορούσε να ιδωθεί η πορεία της ύπαρξης.

Σε κάθε περίπτωση, η ύπαρξη αποκτά νόημα μέσα από τη διαρκή δράση, την αλληλεπίδραση, τον αγώνα, τις συγκρούσεις, τα δίπολα∙ ο άνθρωπος βρίσκεται τρόπον τινά σε πόλεμο, δίνοντας μάχες τόσο με τον εαυτό του όσο και με τους άλλους, μέσα σε έναν κόσμο αμφίβολο, όπου τα «πάντα ῥεῖ, πάντα χωρεῖ καὶ οὐδὲν μένει», σε έναν κόσμο γεμάτο επιθυμίες, φόβους, πάθη, προσδοκίες, αντιθέσεις, έρωτες, θανάτους, όνειρα, λάθη, αποτυχίες κι επιτεύγματα, τον οποίο έχει ευθύνη να κάνει καλύτερο.