Τι θα νιώθαμε αν βρισκόμασταν στην αποστολή διάσωσης του τελευταίου γορίλα των ποταμών της Αφρικής; Όταν θα γνωρίζαμε πως λιώνουν οριστικά οι πάγοι και κλείναμε ραντεβού με το αγαπημένο μας ταίρι εκείνη ακριβώς τη στιγμή για να ζήσουμε το κάθε δευτερόλεπτο, πώς η φύση θα συμμετείχε τελετουργικά στη μοναδική αυτή συνύπαρξη αγάπης και απώλειας; Τι θα αισθανόταν ένας αστροναύτης του 2112 μ.Χ. ευρισκόμενος στην περιοχή του εξωτερικού Ηλιακού μας συστήματος, πέρα από τον Ποσειδώνα; Αν γνωρίζαμε από κοντά στα 2094 μ.Χ. τον τελευταίο ποιητή που έγραφε ακόμα σε χαρτί - τι θα του λέγαμε; Οικολογική ποίηση του μέλλοντος, που προσεγγίζει το σύμπαν, τον άνθρωπο, τον πλανήτη μας σαν ολότητα με ευαισθησία, όπως το μαρτυρούν και οι στίχοι: «Παιδιά της μάνας γης εμείς με ύλη από τ’ αστέρια»