Η παρούσα συγγραφική προσπάθεια υποστηρίζει τη θεώρηση ότι ο πυρήνας της εκπαιδευτικής πολιτικής είναι ένας οντολογικός αγώνας για την υποκειμενικότητα, που σημαίνει ένας αγώνας για τις κατανοήσεις του εαυτού μας, των σχέσεων μας με τους άλλους και με τα κοινωνικά, πολιτικά και οικολογικά πλαίσια, μέσα στα οποία βρισκόμαστε.

Το έργο συμπορεύεται με τους εκπαιδευτικούς που πιστεύουν στη μεγάλη πρόκληση να διευκολύνουν την εκδήλωση της ίσης πνευματικής δύναμης των μαθητών τους, κατά τη διαδικασία της διδασκαλίας στην αίθουσα· να αντιστέκονται και να μη δίνουν στους μαθητές τους το μέτρο της υποτιθέμενης ανικανότητάς τους, δείχνοντάς τους έναν μοναδικό τρόπο, αυτόν που ανταποκρίνεται στις εξηγήσεις που τους διατυπώνουν. Με τους εκπαιδευτικούς που μπορούν να διδάσκουν τους μαθητές τους προσβλέποντας στη χειραφέτηση κι όχι στην αποβλάκωσή τους. Η θεώρηση του Ranciere μπορεί να μας βοηθήσει να προχωρήσουμε πέρα από την εκπαίδευση, πέρα από την κριτική των χειραφετητικών έργων και τη στασιμότητα της αριστεράς, προς ένα είδος αναζωογόνησης της λαϊκής σκέψης – του απεριόριστου δυναμικού όλων των ατόμων και της ικανότητάς τους να μάθουν και να δημιουργούν.