Στη µέση µιας µέρας,
είδα ανθρώπους να περπατούν
πάνω κάτω σε έναν δρόµο
και ένα παιδί που γελούσε,
σαν κέρινο οµοίωµα.
Έσπαγε γυάλινα κρινάκια
που φύτρωναν στους τοίχους
των επιβλητικών κτιρίων.
Ένας µαέστρος
τού έδινε οδηγίες,
και από πάνω χόρευαν
κάτασπρα πουλιά.
Οι σκιές τους ζωγράφιζαν τις πλατείες
και ένα µουχλιασµένο σιντριβάνι
µε καινούρια χρώµατα.
Τότε ήταν που βγήκε ιδρωµένος
ο φύλακας των ανθισµένων δέντρων
και φώναξε προς τους περαστικούς
µε όλη του τη δύναµη:
Είµαι ελεύθερος,
είµαι ελεύθερος.
