ΤΟ ΓΡΑΜΜΕΝΟ 1 (Ν’ αρχίσω, είπα):
Ν’ αρχίσω, είπα, έναν νέο κύκλο
Έστω σπείρα έστω έλλειψη: ας διαλέξω
Τρεις ιστορίες να διαπλέξω
–μια από παραβολές, μια από ίσκιους, μια πιο δύσκολη–
Στην πρώτη
Θα έβγαινα Τρίτη πρωί στην πόρτα με βροχή
Δρόμοι υγροί σαλιγκαριών
Ποιος ξέρει ποιον θ’ ακολουθούσα
Θα απομακρυνόμουν όσο άντεχα
Χωρίς προοπτική
Θα μ’ έχανε το δάσος
Θα ’χανα το σανδάλι μου σε φτέρες προϊστορικές
Μνήμη φωλιά σκορπιών θα σκόρπιζε η θνητή μου φτέρνα
Θα έτρωγαν τα πετεινά του ουρανού τα ψίχουλα
απ’ τα λόγια μου
Μόνο στροφές για την επιστροφή
Και θα ’χε γίνει πια η πόρτα υποβρύχια:
Ή θα καταδυόμουν
Ή θ’ άνοιγα μαύρη ομπρέλα και θ’ ανέβαινα στη δόξα.
