«Η ζωή, η ζωή μας, άμα θελήσουμε να τη διηγηθούμε, μπορεί να γραφτεί με πολλούς τρόπους, που δυο ακριανοί είναι είτε να καταγράψεις με λεπτομέρειες, όμως ψυχρά, τα γεγονότα και ν’ αφήσεις τον άλλον να διαισθανθεί την ψυχική περιπέτεια που κρύβεται μέσα στο παγωμένο κείμενο, είτε να καταφύγεις στην ποίηση, όπως εγώ, που μέσα της νιώθω να κολυμπώ σε γνώριμα νερά κι αγαπημένα, ακόμα κι αν είναι ταραγμένα.» Έτσι προλογίζει ο Βασίλης Μπουκουβάλας το βιβλίο του όπου μελετά, μεταφράζει, σχολιάζει διαλεγμένα κομμάτια από τον Όμηρο κ.ά. Ξεκλειδώνει αθόρυβα και τρυφερά τη μεγάλη πύλη και προσκαλεί τον σύγχρονο αναγνώστη σε μια γη άγνωστη, πλούσια επαγγελτική.

«Ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο βγήκε αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Το Ροδακιό με μεταφράσεις μερικών ομηρικών αποσπασμάτων από τον Βασίλη Μπουκουβάλα. Εξαιρετικής αισθητικής. Το εγχείρημα είναι ειλικρινές. Από τη μια είναι μεν θραυσματικό, από την άλλη έχει μια ταπεινότητα και γλωσσική ευαισθησία που συγκινεί. Παραθέτω λίγους στίχους (κυριολεκτικά αιώνιους, φτιαγμένους από πέτρα και φως) που περιγράφουν πώς έχασε τη ζωή του στη μάχη ένα όμορφο αγόρι πάνω στην ακμή του, ο Σιμοείσιος [Ραψωδία Δ, 473-484]. Σε αυτή την ακατάστατη εποχή που ζω, λίγοι στίχοι με βοηθάνε να επιπλέω…» [ Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, Lifo ]

Τότε ο Τελαμώνιος Αίας σημάδεψε τ’ άγόρι τού Ανθεμίωνα,
τον παρθένο βλαστό στο άνθισμά του, τον Σιμοείσιο, που η μάνα του, χρόνια αλλοτινά, 
τον γέννησε στις όχθες του Σιμόεντα, όταν από την Ίδη κίνησε,
ακολουθώντας τους γονιούς της, τα πρόβατά τους να βοσκήσουν·
έτσι τον βγάλαν Σιμοείσιο· όμως δεν πρόλαβε ν’ ανταποδώσει
τη φροντίδα του για τους γονιούς που αγαπούσε, αφού υφάνθηκε
η ζωή του λιγοστή, και του ’λαχε να υποταχθεί στο δόρυ της ορμής του Αίαντα.
Μόλις στην πρώτη βρέθηκε γραμμή, στο στήθος τον σημάδεψε,
στη ρόδινη θηλή δεξιά· και πέρασε το χάλκινο κοντάρι
βγαίνοντας πίσω απ’ το φτερό· σωριάστηκε στη σκόνη σαν τη λεύκα
που φύτρωσε σ’ απλόχωρο λιβάδι και λούζεται σε καταπράσινα νερά,
απαλή, στεφανωμένη τους κλώνους της κορφής της. 

Ο Βασίλης Μπουκουβάλας γεννήθηκε στην Πάτρα τον Μάιο του 1951 και έφυγε από την ζωή τον Νοέμβριο του 2019. Η ζωή του καθορίστηκε από την αγάπη του για τα γράμματα και τις τέχνες, αλλά και από την αφοσίωση και την φροντίδα για τους άλλους, είτε ως γιατρός είτε ως φίλος.  Το 1979 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Ο σκλάβος και τα παραμύθια της αχιβάδας, εκδόσεις Όστρακο, Πάτρα, με το ψευδώνυμο Αλέξης Μελαχροινός.