Μέσα από τον θνησιγενή χρόνο και την ιλιγγιώδη αρχή, ο χορευτής και ο γητευτής κοιτάζουν τον κόσμο σαν να βρίσκονται πίσω από ένα εγκιβωτισμένο παράθυρο. Μέσα από μια γόνιμη συνομιλία με τους μύθους και την Ιστορία, κρυσταλλώνεται η αυτοσυνείδηση του καλλιτέχνη. Η φυσική και η μεταφυσική, το γήινο και το θείο, η πραγματική και η φαντασιακή πατρίδα, συμπλέκονται και συγκροτούν ένα αδιαίρετο όλο. Η Παναγία του Βορρά, η νυχτερινή Αλκμήνη, η Κασσάνδρα, μεταμορφώνονται αέναα· γίνονται αρχέτυπα σημαίνοντας μυστικά σήματα. O χορευτής και ο γητευτής, μέσα από τις διάφορες περσόνες, τον δύτη, τον ξένο, τον ποιητή-άγαλμα, ψηλαφούν τη σχέση του δημιουργού με την τέχνη, αναζητώντας τις συντεταγμένες του ποιητικού προσώπου.