Κοιτώντας τη γυάλινη σφαίρα, παρατήρησε πως το χιόνι μέσα της είχε απλωθεί παντού, μόνο που δεν έλεγε να κατακαθίσει. Ήταν σαν να χιόνιζε αληθινά! […]
Από τα παράθυρα στο σπιτάκι έβγαινε φως και από την καμινάδα καπνός! Και… μπροστά στην είσοδο του σπιτιού στεκόταν ένας άνθρωπος, στον ώμο του οποίου καθόταν ένα παράξενο πουλί, που έμοιαζε με γεράκι! […]
«Μα…» ψέλλισε ο Ερμής, και ξαφνικά ο μικροσκοπικός άνθρωπος, που φάνηκε ότι τον άκουσε, έστρεψε το βλέμμα του ψηλά και συνάντησε το δικό του. Παραλίγο τότε να πέσει η σφαίρα από τα χέρια του Ερμή, γιατί νόμιζε πως άκουσε κι εκείνος μια φωνή. Έφερε τη σφαίρα κοντά στο αυτί του και όντως…
«Μικρέ μου φίλε, μ’ ακούς;» Ο άνθρωπος στη σφαίρα επανέλαβε τρεις φορές τα λόγια του για να συνειδητοποιήσει ο εντεκάχρονος Ερμής ότι δεν ονειρεύεται.