Στην περίοδο της καραντίνας, ένας συγγραφέας επιστρέφει στη γενέτειρά του, τη Μάντοβα, όπου πέρασε την παιδική και εφηβική του ηλικία – το μαύρο κουτί της ζωή του. Εκεί, είναι πλέον εγκλωβισμένος και ολομόναχος. Οι μοναδικές έξοδοι που κάπως κρυφά επιτρέπει στον εαυτό του είναι οι μεγάλοι νυχτερινοί περίπατοι. Τυλιγμένος στη βαθιά σιωπή μιας πόλης μεταμορφωμένης, σχεδόν μεταφυσικής, εντυπωσιάζεται από την εκρηκτική δύναμη ορισμένων φυτών και δέντρων τα οποία μεγαλώνουν σε εχθρικά μέρη: στα διάκενα του τσιμέντου, ανάμεσα στους τοίχους ή στις πέτρες ενός σπιτιού... Ένα πυκνό κείμενο υβριδικής υφής που απελευθερώνει, σε μια μονάχα αφηγηματική ροή, τη βιωμένη μαρτυρία, την υπερβατική αυτοβιογραφία, τη λυρική εγκατάλειψη, τη δραματουργία, την αλληγορία, το τραγούδι, το όνειρο, τη φαντασία, την επινόηση. Το σύντομο αυτό βιβλίο συνιστά μια συγκινητική έκκληση να πραγματοποιήσουμε μια μετάβαση επιπέδων και είδους, να οδηγηθούμε σε μια μεταμόρφωση. Θεωρούμενος από πολλές πλευρές ως ο πιο σημαντικός εν ζωή Ιταλός συγγραφέας, ο Αντόνιο Μορέσκο μάς παραδίδει ένα υποβλητικό έργο που πραγματεύεται τη σχέση ενός ανθρώπου με τη φύση των δέντρων και αποκαλύπτει πολλά για την αλλόκοτη εποχή μας.

«Σε αυτό το βιβλίο υπάρχει μοναξιά, μα υπάρχει και ολόκληρο το σύμπαν».

Τσίντζια Λουκέλι, «Il venerdì», La Repubblica

«Το Τραγούδι των δέντρων είναι ο Μορέσκο στην καλύτερη στιγμή του: η μυστικιστική πνοή από το Φωτάκι συγχωνεύεται με τη φαντασμαγορική πνοή από τα Άσματα του Χάους και εμείς παρακολουθούμε έκθαμβοι τον συγγραφέα-αφηγητή να διασχίζει την υποσυνείδητη περιοχή που χωρίζει τα διάφορα επίπεδα της πραγματικότητας. Ζωή και θάνατος, αγρύπνια και όνειρο, έμψυχη και άψυχη ύλη, παρελθόν και παρόν: μετά από ένα πανόραμα των δέντρων της ζωής του και των βιβλίων του, όλως αιφνιδίως ζωντανών στη μνήμη, το πνεύμα του Μορέσκο βρίσκει το περίφημο “μάτι της βελόνας” (για να χρησιμοποιήσω έναν όρο αγαπητό στον συγγραφέα) και χώνεται στα διάκενα της πραγματικότητας, σαν αναρριχώμενη ρίζα προικισμένη με μια αινιγματική υπερσυνείδηση».

Βάνι Σαντόνι, Corriere Fiorentino

«Δεν πρόκειται για ένα βιβλίο με υπόθεση, αλλά με συγκινήσεις, αναζήτηση, συναισθήματα, μουσικές. [...] Είναι ένα βιβλίο-συμφωνία, με τα αλεγκρέτο, τα αντάντε, τα ροντό του. Ένα βιβλίο που παράγει μαγεία. [...] Ο Μορέσκο είναι ο πιο μαλερικός συγγραφέας, χάρη στην αιφνίδια κορύφωση της αφήγησης που μετά βυθίζεται στο σοτοβότσε, χάρη στην εκτεταμένη δομή που είναι γεμάτη επαναλήψεις, λάργκο, φούγκα και επιστροφή· κυρίως όμως, επειδή –αν όχι εδώ, σε άλλα βιβλία– ο Μορέσκο γνωρίζει αρκετά από υπερκόσμιες συνηχήσεις και αγγέλους».

Σάντρα Πετρινιάνι, Il Foglio