Η πρώτη επαφή με το έργο αναδεικνύει μια πλοκή χαοτική, σχεδόν παραληρηματική.
Μια περισσότερο εμπεριστατωμένη προσέγγιση φανερώνει, ότι στην πλοκή του έργου θα μπορούσε να υπάρχει συνοχή.
Παρά ταύτα, ακόμη και μετά από αυτή την εμπεριστατωμένη προσέγγιση, εξακολουθεί να μην διαφαίνεται κάποιος ειρμός στην οικονομία του Έργου. Μοιάζει σαν να έχει ασύνδετες, σκόρπιες, παραληρηματικές εικόνες/σκηνές, οι οποίες δεν έχουν μεταξύ τους συνάφεια και συνοχή.
Όμως, το έργο έχει μεγάλη απήχηση στους θεατές, γιατί στην πραγματικότητα είναι ένα όνειρο.
Πρόκειται για το όνειρο καθενός από τους θεατές και αυτό ο συγγραφέας το αναφέρει έμμεσα και διακριτικά στην τελευταία σκηνή
