Οι ποιητές με τους οποίους καταγίνεται εδώ ο κ. Πετρόπουλος ανήκουν στη λεγόμενη Νεορομαντική Σχολή, στον Νεορομαντισμό, απαρτίζουν τη "Γενιά του `20". Έχουν χαρακτηρισθεί επίσης "μείζονες ποιητές", "παραδοσιακοί ποιητές της γενιάς του Μεσοπολέμου" (κατά την αντίστιξη προς τους "νεωτερικούς" της περιόδου, αν και ήταν μοντέρνοι, αφού αμφισβήτησαν σε πολλά ζητήματα τους προκατόχους τους). Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα εποχή με συνέχειες και ρήξεις: Η "Γενιά του `20" συντηρεί και ανανεώνει την παράδοση (όπως μόλις προαναφέρθηκε, ο νεοσυμβολισμός, ο νέο-ρομαντισμός), η νέα, η διαφορετική (ο μοντερνισμός, ο υπερρεαλισμός) δημιουργεί μια νέα αισθητική, αφού σπα τα δεσμά της "κατεστημένης" (κατά τους εκπροσώπους της) τέχνης. Έτσι τελικά γράφεται η ιστορία των ιδεών...
Αναφέρομαι μέχρι τώρα στον Μεσοπόλεμο με τη σκέψη κατά νούν ότι η λεγόμενη "Γενιά του 1920", γεννιέται μεν "βιολογικά" στα τέλη του 19ου αι. - αρχές 20ού, αλλά ανδρώνεται (κυριολεκτικά, η Πολυδούρη εξαίρεση), διαμορφώνεται, γράφει και εκφράζεται στο πολυεπίπεδο κοινωνικοπολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο κυρίως του Μεσοπολέμου. Είναι μάλλον λανθασμένη εκτίμηση αυτή που διαχωρίζει τις "Γενιές του `20 και του `30" μανιχαϊστικά. Συνυπάρχουν αμφότερες οι ομάδες και συνδιαλέγονται (αυτό έχει σημασία) με την ίδια εθνική-πολιτική-ιστορική πραγματικότητα και οι προκύπτουσες (αναπόφευκτες διαφορές (όπως συμβαίνει πάντοτε) είναι ιδεολογικές πλέον, διαφορές τεχνοτροπιών, νοοτροπιών. (Μανόλης Γ. Σέργης - Καθηγητής Λαογραφίας Δημοκριτείου Πανεπιστημίου, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)