H σχέση της «ανθρωπολογίας γενικά» με την ανθρωπολογία του καπιταλισμού όπως την παρουσιάζω εδώ, βρίσκεται στην υπόθεση μου ότι ο καπιταλισμός, με μια μόνο φράση, βασίζεται στην λατρεία του εαυτού, ενώ η «ανθρωπολογία γενικά» βασίζεται στην μελέτη και αποδοχή του άλλου. Συνεπώς, η γνώση, η κατανόηση του άλλου και η αγάπη προς τον άλλον, σύμφωνα με την υπόθεση μου, βρίσκεται σε δομική αντίθεση με τον καπιταλισμό. «Εαυτός» και «άλλος» είναι όροι ταξικοί, που εκπροσωπούν την γεωγραφία, ιστορία, οικονομία, πολιτική και εν τέλει κουλτούρα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Κάθε απόπειρα λοιπόν υπέρβασης του, θα πρέπει να καθιστά αυτόν και αυτήν που ο καπιταλισμός έκανε «άλλον» «άλλην» πάλι «δικούς». Στο βιβλίο αυτό ασχολούμαι με μια ετερότητα ταμπού για τον δυτικό μικροαστό: τον/την θρησκευόμενο/-η άλλον/ άλλην. Η τόσο αυτονόητη στους δυτικούς διανοούμενους, ταύτιση της προόδου με μια υποτιθέμενα «ουδέτερη» επιστήμη και η αντίστοιχη ταύτιση της οπισθοδρόμησης με την πίστη σε θεούς και δαίμονες, ήταν και παραμένει το κρυφό όπλο του καπιταλισμού απέναντι στις κατώτερες τάξεις, και είναι σήμερα αυτές οι ταυτίσεις και όχι η θρησκεία το πραγματικό όπιο του λαού. Η επιστήμη είναι η σύγχρονη θρησκεία, και οι εξουσιαστικές τεχνικές, οι ιεραρχίες και τα πρωτόκολλα, που την καθιστούν προνόμιο των λίγων και εκλεκτών είναι η σύγχρονη μαγεία, η μαγεία του καπιταλισμού.