Την κοιτά… αποστρέφει το βλέμμα, της γνέφει…γυρίζει αλλού, την ακουμπά κι αυτή τραβιέται, την αγκαλιάζει μα ξεφεύγει κι ένα πρωί του χαμογελάει, τον κρυφοκοιτά πίσω απ’ τη μάσκα και τον καλεί στο ταξίδι της.
Του φωνάζει δυνατά: «Ακολούθα με, κι ας σου ξεφεύγω… Μη σταματάς, μη σταματάς. Ζήσε, έτσι είμαι εγώ. Θα σου δώσω χαρές, θα σου δώσω λύπες, θα σου δώσω φιλιά κι αγκαλιές κι εσύ θα με φωνάζεις ΖΩΗ μέχρι να ματώσουν τα χείλη σου και θα ζεις…»
Ο Άγνωστος Άλφα ζει, έμαθε να ζει και να το χαίρεται, να το τραγουδά και να το γράφει για εκείνον και για εμάς. Ύμνος στη ζωή κι ας είναι κι εν μέρει. Είναι ζωή.
