Δύο παράλληλοι μονόλογοι.
Δύο ψυχικά σύμπαντα τεμνόμενα από τη μοναξιά.
Η ΔΙΠΛΗ ΟΨΗ της ανθρώπινης κατάστασης.
Εγώ στεκόμουν εκεί
τους αγαπούσα
τους χαμογελούσα
ήθελα να τους αγγίξω
μα εκείνοι περνούσαν δίπλα μου
γύριζαν το κεφάλι κι απομακρύνονταν
τα πρόσωπά τους από πορσελάνη
Ο αστράγαλός μου, μετά από μια δεκαετία,
δεν λέει να ξεχάσει το σπάσιμό του,
τα οστά έχουν μνήμη
εκεί γράφεται η ιστορία του ανθρώπου
αυτά είναι η αλήθεια
και τη βλέπεις την αλήθεια είτε σε ακτινογραφία
ή, αν αντέχεις τα μακάβρια, σε εκταφή,
άρα τις εστί, βασιλεύς ή στρατιώτης.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
