Όλη τη θάλασσα ήπιαμε, να δροσιστεί η ψυχή μας,
μα αναστενάζεις την αυγή.
Λεκές στο στήθος, στο σχήμα της κηλίδας
–δυο ζωές, κι όμως δεν βρήκες την πληγή…
Δεν είσαι εδώ, και το παράπονο με τρώει
–κοιμάσαι χρόνια σ’ άλλον ουρανό.
Μη με ρωτάς αν είμαστε ένοχοι ή αθώοι
–έρωτας που άργησε ήτανε, θαρρώ.
Ένα βιβλίο μισάνοιχτο και μια παλιά κορνίζα,
τα βήματα αθόρυβα και πού να σε ζητήσω;
Του χωρισμού σε νοιάζει τι γράφει η μαρκίζα·
αναφιλητά μωρού, που δεν μπορώ να εξηγήσω.
