Τα διηγήματα και οι μονόλογοι της παρούσας συλλογής εκπλήσσουν με την πρωτοτυπία της πλοκής και δημιουργούν αισθήματα ιδιαίτερης απόλαυσης στον αναγνώστη, χάρη στο λογοτεχνικό προσανατολισμό της συγγραφέως. Η αφήγηση που με μαεστρία η πεζογράφος ξετυλίγει, άλλοτε νοσταλγικά, άλλοτε στοχαστικά, και άλλοτε με χιούμορ, ρέει με φυσικότητα, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος του βιβλίου.

"... Η Χλόη ήταν εξοικειωμένη με τις εκπλήξεις του πηγαδιού, όπως έλεγε η μητέρα της τα κατά καιρούς ευρήματα. Ήταν ένα πηγάδι από πάππου προς πάππου. Και πολύ συχνά χρειαζόταν να το σκάψουν, να το βαθύνουν, ακόμα και όταν δεν υπήρχε μακρά περίοδος ανομβρίας. Ο παππούς της έλεγε πως μια καταβόθρα άνοιγε από μόνη της πότε-πότε και έπαιρνε το νερό. Το πηγάδι σε κάθε επιχείρηση εκβάθυνσης έφερνε στο φως κρυμμένα μυστικά! Η γιαγιά της έλεγε πως ήταν στοιχειωμένο, πως είχε καταπιεί πολλά αμάσητα και τα έβγαζε, του έπεφταν βαριά..."