Ώσπου ν’ ασπρίσουν τα μαλλιά
και του τελευταίου εραστή
θα βγαίνω απ’ το παραβάν
κρατώντας την εικόνα σου ψηλά
για να σε συναντήσω,
την ώρα που οι πρώτες σκέψεις
θα επιστραφούν στο μυαλό
σαν εδραίωση δημοκρατίας
θα κρέμομαι στη βροχή
θα τραμπαλίζομαι με τις αναθυμιάσεις
με τις εκπτώσεις δείγμα δωρεάν
σε κάθε εορτολόγιο
θα πνίγω τα ιερά στις κολυμπήθρες.
Μόνο τότε θα μάθεις
Μόνο τότε θα δεις
Μόνο τότε θα πεις
Της επιστροφής, της διαδοχής.
Όλη η τέχνη των ανόητων στα πόδια σου
κι η μορφή σου πολλαπλάσιο
κάποιας γης στη νιοστή.
Ώσπου ν’ ασπρίσουν οι ουρανοί
κι οι άγγελοι να γίνουν μπουρμπουλήθρες
θα πηγαίνω εκεί.
Εύγεστος, Αύγουστος.
