Στη "Ρέπλικα" το στοίχημα είναι ακριβώς το αντίθετο: σε ένα έργο που η υπόθεσή του εντάσσεται στο φουτουριστικό, η πρόθεσή του είναι αμιγώς "θεατρική" και οι ηθοποιοί μέσω του λόγου και της κίνησής τους (και εδώ η κινητική φόρμα είναι εμφανής) καλούνται να μάς οδηγήσουν στην πραγματικότητα των ρόλων τους. Προς αυτήν την κατεύθυνση, και η απουσία ρεαλιστικών συσκευών (τηλεφωνική συσκευή, τηλεχειριστήριιο κ.ά.). Εξακολουθεί και με αφορά ένα "θέατρο της κατασκευής" που τολμά και συναντά το "θέατρο της ψευδαίσθησης", που σου επιτρέπει να συγκινηθείς και να πάρεις πολυ στα σοβαρά το ευγενές αυτό "ψέμα" που λέγεται θέατρο".
