Μέρες γεμάτες θάματα, μέρες γεμάτες μάγια, ήταν εκείνα τα παλιά, παμπάλαια τα χρόνια, που ζούσε κόρη γελαστή, φωτοστεφανωμένη.
Οι πιο παλιοί παππούδες μας για τούτη διηγούνται, ότι εξεπετάχτηκε απ` το βαθύ το χάος, που είχε σπλάχνα ζοφερά μ` απέραντη μαυρίλα.
Μια μέρα καθώς ήτανε όλ` ήσυχα κι ωραία, το χάος αναρρίγησε κι ανοίχτηκε, και τότε...
απ` τα βαθιά τα σπλάχνα του πετάχτηκε επάνω, μέσα σε γρήγορη αστραπή και με βροντή συνάμα, μια κόρη όμορφη πολύ και ανθρωπολαλούσα.
Ήταν η σιτοδότρα Γη, η πλατυμετωπούσα...
